Geçen gün okuduğum bir kitap beni çok etkiledi. Özellikle bu gün yaşadığımdan sonra anladım yazılanları.
Yaşadığım olayı da anlatıcam, öncelikle;
Göğü Delen Adam kitabın ismi.
O kadar samimi bir dille, o kadar çocuksu bir bakış açısıyla yazılmıştı ki o saflığın içinde okurken kendimi kaybettim, bir o kadar da biz ne yapıyoruz gerçeken nasıl yaşıyoruz diye düşündüm.
Hayattaki amacımız ne? Neden çoğu insan mutsuz ve neden en mutsuzu elinde en çok şeyi olan? İnsanlar neden sürekli vakti olmadan koşturmacada? Biz neyi kaçırıyoruz ? Neyden kaçıyoruz?
Bence en büyük kaybımız kalbimizle yaşamamamız.
En çok kaçtığımızsa kendimiz ve duygularımız.
Paylaşmıyoruz. Belki evde 50 tane kitabımız var okunmuş ama onu birine veriyim o da okusun demek yerine öylece tozlanmaya bırakıyoruz.
Evde yemekler çürüyor ama sokakta evsiz birine verip paylaşmaya vaktimiz yok çöpe atıyoruz.
Birinin gülümsemesine sebep olmak mutluluğunun nedeni olmak o kadar basit ki aslında. Ama kimsenin kendinden başkasını ne düşünmeye ne daha iyi hissettirmek için minik bir emek harcamaya vakti yok.
Birinin yüreğini sıcacık hissettirmediğiniz sürece, elinizde onca paranız varken bir çocuğa çikolata alıp onun gülümsemesini paylaşmadığınız sürece, sizin onca sahip olduğunuz şeyiniz size mutluluk getirmeyecek. Bu yüzden onca insanın kendini kayıp hissetmesi. Özlerinden, duygularından, duyguları paylaşmaktan bu kadar uzakken mutlu ve huzurlu olmak beklenemez.
Illa para ile bir şey almak da değil olay. Bu gün mesela hava yağmurlu elinde şemsiyesiyesiyle yürüyen otobüs bekleyen onca insan var. Ama bir kişiye bile rastlamadım ki yanında ıslanana dönüp herhangi bir çıkar gözetmeksizin -" Kusurabakmayın yağmurdan ıslanmak istemezseniz şemsiyemi paylaşabiliriz." dediğini. Ben soruyorum isterse hayır der ama evet diyen çok insan gördüm o an ihtiyacı olan. Bu size hiçbir şeye mal olmazken o ıslanan kişi için çok şey ifade edicektir eminim. Bir gün o da şemsiyesi varken biriyle paylaşacak ve bu şekilde bir zincirin başlangıcı olabilirsiniz. Paylaşın. Elinizdeki şeyler paylaştıkça sizi daha çok mutlu edecek.
Yardımcı olun hayatı zorlaştırmak yerine. Bir fikriniz varsa yararlı olan -"Aman banane o düşünseydi. Kendi başının çaresine baksın." diyerek kestirip atmayın. Bir gün başka bir kişi de size aynı şekilde sizi kestirip atmaz böylece.
Anlayışlı olun. Küçük bir çocuk kaykay yaparken size dengesini kaybedip çarptığında özür diliyorsa ona bağırmak yerine gülümseyin. -"Yeni öğreniyorsun galiba ufaklık, insanların daha az olduğu yerde denemelere devam et istersen bak canım acıyabilirdi." diye uyarın, gösterin.
Yaptıklarınız size o yada bu şekilde dönecek. Nasıl bir enerji, nasıl bir davranış üretmek istiyorsanız o kişi olun. Eminim bunları yapınca hiçbir şey kaybetmeyeceksiniz ama çok güzel mutluluklar kazanacaksınız.
Yaşadığım olay da şuydu, bir reklam için görüşmeye gittiğim bir ajans vardı Kadıköy tarafında, daha önceden de birçok kez gittiğim.
Reklam görüşmelerinde olay şöyledir; ajanslar sizi reklama uygun gördükleri için çağırır, siz audition vermek için onların ofisine gidersiniz. Bir nevi misafir olursunuz onlara ve reklam kabul olursa onların işinin oyuncusu olmak üzere gidersiniz aslında oraya. Yine böyle bir iş için akşam 18.00 gibi ajansa görüşmeye gittim. İçerisi çok kalabalıktı o yüzden ajansın içinde oturmak için başka bir yer aradım kendime. Birkaç kapının üzerinde girilmez yazılıydı, biri tuvalet ve bir tane boş oda vardı üzerinde girilmez yazmayan. Boş odaya girdim orda katlanabilir ahşap bir sandalye vardı. Odanın ışığı bile yoktu ama en azından ferah olduğunu düşündüm ve beklemek için orda oturmaya başladım. Aradan bir 20 dakika geçti kapı açıldı bi ses
- Kimsiniz? dedi.
Dedim -Merhaba ben Cansu audition için geldim, dışarısı çok kalabalık o yüzden burda bekliyorum.
-Hemen dışarı çıkın!! dedi yüksek sesle.
Böyle bir tepki beklemiyordum sonuçta boş bir odada bir sandalye üzerinde beklememin ne gibi bir sakıncası olabilir ki ?
-Çıkarım, sorun değil ama burada kalırsam daha rahat beklerim içerisi çok kalabalık nefes alıcak yer yok.
-Hayır hemen çıkın. Siz kimden izin aldınız da giriyosunuz buraya ya!! ?
- Kusurabakmayın kimseden izin almadım, düşünemedim. Diğer kapılarda girilmez yazanlar vardı onlara girmeyi düşünmedim bile ama bunda yazmadığı ve boş olduğu için bekleyebilirim diye düşündüm bilseydim izin alırdım.
O sırada kadının bagırışını duyan birkaç kişi geldi beni de tanıyan.
Kadın onların geldiğini görünce, ince bir yolda ters yönden karşılaşan iki arabada kim çekilecek diye inatlaşırken arkasına araba gelmiş şöför edasıyla, ben şimdi seni kendi yolumdan çekerim diyerek kornaya daha çok bastı yani sesini yükselterek konuşmaya devam etti;
-Hemen çıkın diyorum burdan beni neden dinlemiyorsunuz !! Siz kimden izin aldınız?? Siz herkesin evine böyle izinsiz girer misiniz !! Hemen derhan çıkın bu odadan !
O sırada bağırış olunca gelen insanlar beni de tanıdıkları için olaya anlam veremediler. Şaşkınlıkla bakarlarken ordakilere de sordum,
- Oda boş ve içerisi çok kalabalık nefes alınacak yer yok burda sessizce beklesem sorun olur mu diye.
Herkes tabiki sorun olmaz diye bakarken o kadın,
-Eşyalarınızı alıp çıkın derhal. Diye devam etti.
-Tamam. Dedim eşyalarımı aldım koridorda beklemeye devam ettim.
Muhtemelen kendilerinden daha yüksek bir statüde olduğu için kimse kadına hayır kız kalsa ne olabilir ki diyemedi.
İnsanlar sessizce dağıldılar.
O an aklımdan kitap geçti.
O an aklımdan insanı anlamak geçti, paylaşmak geçti, yardımcı olmak geçti.
İnsanların "şey"lerinin olması mesela bu kadının kiraladığı bir evinin olması ve odası boşken, kullanılmazken ve misafir olarak çağırdığı oyuncusunun huzurunu kaçırmayı ve insanlar içinde kendi egosunu tatmin etmeyi tercih etti. Oysa elindeki boş eşyasız bir odayı ve tahta bir sandalyeyi paylaşmaktan bir zarar gelmezdi.
Ondan hiçbir götürüsü olmazdı yardımcı olsaydı. Evinin boş 4 duvarını misafir olarak çağırdığı bir oyuncuyla bir insanla belki iş arkadaşıyla paylaşmak ona beklerken yardımcı olmak dışında...
İnsanlar mevki sahibi olduğu zaman da bu tarz davranışlara daha yatkın oluyorlar. Eminim o da oyuncu olarak gelmiş olsaydı bu tarz bir üslupla durduk yere karşı karşıya gelmek istemezdi.
Başkasının size yapmasını istemeyeceğiniz şeyleri yapmayın.
Sonradan hayatının bir yerinde o kadının benzer bir durumla karşılaşıp kendisinin;
"İnsanlar ne kadar öküz, ne kadar anlayışsız!! İnsanları anlamıyorum!"
dediğini duyar gibi oldum içimden.
Çünkü hayata ne ekersen bir gün onu biçersin. O o gün ego, statü ve anlayışsızlık tohumları ekti. Zamanı gelince biçecektir. Ister istemez çevresine kendi gibi insanları toplayacak.
O yüzden dedim şemsiyenizi paylaşın.
Oyuncaklarınızı paylaşın, başka çocuklar da oynasın.
Kıyafetlerinizi paylaşın, kullanmadığınız durup duran onun yerine birileri giysin mutlu olsun.
Bahçenizdeki ağaçtaki meyveler dalında kalıp çürümek yerine birinin mutluluğu olsun.
Paylaşın.
Kaybetmezsiniz hiçbir şey.
Hatta dualar ve gülümsemeler sizinle olur.
Tomarla paranız ve egonuz olması yerine tomarla mutlu anılara sahip olmayı seçin.
Son nefeste samimi bir gülücük hatırlasanız o sizin yüzünüzü güldürüp içinizi ısıtmaya yeterken, para anlamsız kalacaktır.
Hayatta neyi biriktirmek istediğiniz yine de sizin tercihiniz.
Benimki anılar ve gülümsemeler.
